Rabu, 7 Julai 2010

Rezeki Kita

Bila Angah tolong buatkan Face Book dekat aku, aku pun mula la taip nama kawan-kawan dulu-dulu. Masa belajaq dekat kolej. Nama pun kadang-kadang tak ingat nama penuh. Yang depa bubuh nama penuh tu jumpa la, yang pakai nama samaran ka, bubuh nama yang bukan-bukan tu tak la jumpa. Nak kenai lagu nama.....

Taip nama kawan aku sorang tu, dulu ni dia duduk dekat Perlis. Keluaq la dekat FB nak habaq bagi. Dah dekat 20 tahun tak jumpa kawan ni. Yang boleh kenai tu sebab dia pakai nama penuh, lepas tu bubuh gambaq sekali. Konpom la bila tengok gambaq dia......

Bila ada kesempatan baru ni, aku pun telefon la dia. Rupanya dia dah balik kampung dari tahun 1993 lagi. Dulu tu posting kena dekat Wangsa Maju ni. Depa ni pakat cabut balik awai. Aku pun dulu minta juga nak balik kampung. Tapi minta lagu dok kata la... tak dak sapa nak tolong pun. Kabel apa pun tarak..... Pakai dok tang ni la sampai ke la ni.......

Berjawatan tinggi dah la kawan aku ni. Bahagian naik pangkat lagi dekat Jabatan dia di Perlis nun. Hebat! Sembang la bab kawan-kawan yang lain, yang sewaktu dengannya. Masing-masing dah up-gred dah. Yang ada master pun dah ramai. Termasuk la kawan aku ni. Dulu masa dekat kolej, sama penyigan dengan aku la nak buat assingment. Berkat usaha dia, dah ada master lagi..... Aku ni, yang ada pun baju John Master saja. Tu pun dah lusuh colour dia. Pendek kata masing-masing dah ada kemajuan dalam hidup.

Bila pikiaq sekali, itulah yang dikatakan rezeki. Rukun iman, percaya kepada Qhada' dan Qhadar tu kita kena pegang sungguh-sungguh. Hati mana yang tak terusik kalau orang lain yang dulu kita dok bertepuk tampaq dah maju ke depan, yang kita ni dok takuk tu juga.

Bukan tak usaha. Aku dulu pun minta juga nak sambung belajaq ni. Setiap tahun minta, tapi tak pernah dapat. Nak kata tak layak, sama saja lulus macam depa juga. Macam-macam usaha aku dah cuba, tapi tak dak rezeki. Yang start tak minta tu bila anak-anak aku mula sekolah. Aku kena uruskan anak-anak dulu. Lepas tu bila kata separuh gaji kalau nak belajaq., susah sikit la. Dana tak dak.Nak makan pun tak cukup , macam mana nak separuh gaji? Lepas tu ada juga yang belajaq masa kerja ni. Kalau aku pi, sapa la pulak nak dok tengok anak aku?..... Tu yang tertangguh dulu bab nak sambung balajaq ni.

Duit bukan segala-galanya, tetapi segala-galanya adalah duit. Keluarga aku bukannya senang. Aku dulu pun nak sekolah kena motong cari duit nak belanja. Motong pokok Tok Din 'Seho'. Tangan penuh getah, pi sekolah naik basikal pulak tu. Sambil kayuh kalut la dok tonyoh tangan. Kadang-kadang getah lekat dekat muka, tak nampak. Kawan-kawan la bagitau. Malu pun ada. Nak buat macam mana. Dapat belajaq dan dapat kerja yang dok ada la ni pun dah bersyukur sangat aku ni. Tak la terlintas lansung nak ada kereta sendiri, dapat beli rumah pondok sebuah. Anak-anak tak sakit demam. Jadi la...... Mungkin tu la rezeki aku kot......

Bila aku perati tengok, kawan-kawan aku tu, depa ada funds yang kukuh. Maksud aku, ibu bapa depa ni dah mampu bagi kemudahan kewangan dan lain-lain untuk depa. Yang ada tanah bendang berpuluh relung, masa tu pun dah ada kereta. Orang tua aku ada gherek tua saja.... Motong pun pawah dengan orang. Kira masa tu boleh makan pun alhamdulillah dah.....

Alhamdulillah la ..... ni la kot rezeki aku. Syukur la dengan apa yang aku ada la ni..... Terima kasih la ya Allah atas nikmat kuniaan-Mu ini.

Tiada ulasan: